ลักษณะของความโกรธและความน่าสะพึงกลัวของไฟโทสะคือความโกรธ

           ใน พระไตรปิฎกเล่ม ๒๙ ข้อ ๓๘๔ (ย่อว่า ๒๙/๓๘๔) พระสารีบุตรอธิบายว่า ความโกรธหมายถึง ความปองร้าย ความมุ่งร้าย ความขัดเคือง ความขุ่นเคือง ความพยาบาทแห่งจิต ความประทุษร้ายในใจ ความชัง กิริยาที่ชัง ความเป็นผู้ชัง ความพยาบาท กิริยาที่พยาบาท ความเป็นผู้พยาบาท ความพิโรธ ความพิโรธตอบ ความเป็นผู้ดุร้าย ความเพาะวาจาชั่ว ความไม่แช่มชื่นแห่งจิต

          ใน ธนัญชานีสูตร (๑๕/๖๒๖) พระพุทธองค์ได้ตรัสถึงลักษณะของความโกรธว่า มีรากเป็นพิษมียอดหวาน ที่ว่ามีรากเป็นพิษหมายความว่า ในเบื้องต้น
ความโกรธจะแสดงพิษสงต่อจิตใจ ทำให้หงุดหงิด เร่าร้อน เดือดดาล จึงต้องรีบระบายความหงุดหงิด เร่าร้อน เดือดดาลออกไปโดยเร็ว ด้วยการด่าว่าทุบตีหรือทำลายบุคคลหรือสิ่งของ ที่เป็นต้นเหตุให้โกรธ

          เมื่อได้ทำจนสาแก่ใจแล้ว ในบั้นปลายจะรู้สึกโล่งใจ สบายใจ จึงเรียกว่ามียอดหวาน
ความโกรธร้ายแรงกว่าอัคคีภัย ความเสียหายแก่ชีวิตและทรัพย์สินอันเนื่องมาจากไฟภายในคือโทสะนั้น มีมากกว่าไฟภายนอกอย่างเทียบกันไม่ได้ ลองนึกดูว่าในโลกที่มีประชากรหลายพันล้านคนนี้ วันหนึ่ง ๆ มีเพลิงโทสะเกิดขึ้นกี่ครั้ง

          เมื่อเพลิงโทสะเกิดขึ้น แทนที่จะทำให้สว่าง กลับทำจิตใจให้มืดมิดยิ่งขึ้น คนโกรธย่อมไม่รู้จักประโยชน์ของตนและของผู้อื่นชัดตามความเป็นจริง คนโกรธย่อมก่อกรรมที่ทำได้ยากเหมือนทำได้ง่าย คนโกรธฆ่าบิดามารดาก็ได้ ฆ่าพระอรหันต์ก็ได้ ฆ่าตนเองก็ได้ ฆ่าใครต่อใครก็ได้ เรื่องที่ร้ายแรงหรือทารุณโหดร้ายขนาดไหน คนโกรธทำได้ทั้งนั้น ดังเรื่องต่อไปนี้

          เมื่อวันที่ ๑๕ กรกฎาคม ๒๕๔๒ นาง พ.อายุ ๒๔ ปี นำกล่องข้าวกลางวันไปส่งให้บุตรสาวซึ่งเรียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ใน จ.นครศรีธรรมราช เมื่อมาถึงหน้าอาคารเรียน นาย น. สามีของนาง พ. เดินตามมาจากไหนไม่ทราบจนทัน และใช้มีดขนาดใหญ่ฟันนาง พ.ตายคาที่ คอเกือบขาด เด็ก ๆ ที่เห็นเหตุการณ์ต่างร้องไห้กระจองอแง

          นาย น.เป็นพาลเกเร ไม่มีงานทำ เที่ยวเล่นการพนันไปวัน ๆ ไม่สนใจครอบครัว ทำให้นาง พ.และญาติไม่พอใจมาก ก่อนเกิดเหตุไม่นานทั้งสองทะเลาะกันอย่างหนัก นาง พ.จึงขอหย่า นี้คงเป็นสาเหตุที่ทำให้นาย น.โกรธจัดจนฟันคอเมียอย่างโหดเหี้ยม (น.ส.พ.สยามรัฐ ๑๖ ก.ค. ๒๕๔๒)


        คนเราเมื่อโกรธขึ้นมาแล้วก็ลืมหมดทุกอย่าง มุ่งแต่จะทำให้สมกับความโกรธ ไม่นึกถึงเหตุผลหรือผิดถูกอย่างไร ความโกรธทำให้คนดีกลายเป็นคนบ้าไประยะหนึ่ง ทำให้เกิดเหตุร้ายแรง และทำให้เกิดฆาตกรรมขึ้นบ่อย ๆ เพราะไม่มีสติเหนี่ยวรั้งอารมณ์ กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปก็สายเกินแก้ 

เมื่อความโกรธ รุมเร้า แผดเผาจิต          ใจมืดมิด หลงคิด ผิดวิสัย

เรื่องฉิบหาย ร้ายกาจ ขนาดใด         ล้วนทำได้ ขอเพียงแค่ สาแก่ใจ

        

ขอขอบคุณข้อมูลดีๆจาก http://www.dhammajak.net/book/koda/koda01.php

        สรุปเมื่อมี "ความโกรธ" ขึ้นมา "ละ" ไม่ทันก็ตัวใครตัวมัน   คุก ตะราง หรือ ความเสียใจภายหลัง ที่แน่ๆบาปใครทำใครได้  วันนี้คุณฝึกละความโกรธแล้วหรือยัง