หนังบังห่อปฏิกูล

กายะนครกว้างศอก ยาวเพียงวา หนาเพียงคืบ
จิตเข้าสืบ อาศัย กายสังขาร
สิงห์สถิต ติดซ่อน แต่ก่อนกาล
ตราบเท่านาน ท่านแอบ แนบนคร

นครเนื้อ เสื้อปิด มิดชิดร่าง
แต่งอำพลาง สร้างปก ป้องสิงขร
จะหนาวร้อน ผ่อนผ้า เอื้ออาทร
ยามพักผ่อน หลับได้ ไม่ไหวติง

นครหนัง บังห่อ ท่อผังพืด
มีเอนยืด ย่อหด ทั้งชายหญิง
ม้ามปอดตับ ขับเร่ง เขย่าจริง
ถ่ายเททิ้ง ปฏิกูล วุ่นทั้งวัน

หูได้ยิน กลิ่นรส กายสัมผัส
ฟันขบกัด สะบัดลิ้น รสแห่งฝัน
ลมหายใจ ไหลเข้า เก่าออกพลัน
ลำไส้นั้น พันคด ลดเลี้ยวลง

นครนี้ มีใจ อาศัยอยู่
กำหนดรู้ เรื่องราว ที่ไหลหลง
มีแขนขา หน้ามือ ถือหนักปลง
เหนื่อยก็คง หยุดพัก รักษาตัว

ได้อาศัย อยู่ใน กายนคร
บ้างหนาวร้อน ผ่อนเย็น เห็นจนทั่ว
กายสึกหรอ ตกผลึก นึกหวาดกลัว
ร้าวระรัว ตัวสั่น ขวัญกระจาย

เที่ยวเมียงมอง ท่องกาย นครอื่น
ช่างหวานชื่น ตื่นภวังค์ ดั่งกระหาย
ดูสวยสม ชมชื่น ทั้งหญิงชาย
ฉากสุดท้าย หายหลบ ไม่พบกัน (ตายจากกันต่างคนต่างไป)

กายนคร แห่งนี้ ที่สถิต
สร้างชีวิต สร้างโลก สร้างความฝัน
สร้างตัวเรา ตัวเขา เข้าแบ่งปัน
ยากบากบั่น ปั้นหน้า กายะนคร ฯ

กล้าต้น อินระดา
19 ตุลาคม 52

ขอบคุณข้อมูลดีๆ ตีแผ่ หนังห่อปฏิกูล ที่ดูสวยก็แค่หนังครับ

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=tonkla1&month=10-2009&date=19&group=1&gblog=93